Glasgow

Glasgow – Update #1

Na vijf jaar stoppen met werken. Verhuizen naar een andere stad. In het buitenland. ‘Wat heerlijk!’, ‘Wat ga je daar eigenlijk doen?’ en ‘Heb je dan al een huis?’ waren veelvoorkomende vragen bij deze aankondiging. Ik antwoordde dan met ‘Ja, hopelijk!’, ‘Weet ik niet zo goed’ en ‘Nee’.

In deze allereerste update lees je of ik inmiddels een beter antwoord heb op de vragen. Een eerlijk verhaal over ups en downs, leermomenten en de mooiste landschappen.

We zijn hier nu al vijf weken, bijna zes. En ik schrijf nu pas wat? Ja, dus. Ik ga proberen uit te leggen hoe dat kan. Op 25 augustus was het zover en vlogen we naar Glasgow. Mischa en ik hebben samen besloten hierheen te gaan. Mischa moest sowieso op uitwisseling voor zijn master Urban Studies. In januari besloot ik dat ik mee zou gaan. Het leek me wel wat om na zeven jaar basisschool, zes jaar middelbare school, vier jaar universiteit en vijf jaar werken achter elkaar eens pauze te nemen. Eens echt goed te kijken wat ik nou eigenlijk wil. Quarter-life crisis?! Wellicht. Mischa kon kiezen uit een lijst met universiteiten over de hele wereld. We wilden ergens heen waar de natuur prachtig was. En er moesten groenprojecten zijn. En ik moest er eventueel kunnen werken. Uiteindelijk ging het tussen Oslo en Glasgow. De gemiddelde bierprijs gaf de doorslag.

Aan het hele avontuur ging natuurlijk wel wat voorbereiding vooraf. Ten eerste afscheid nemen van mijn collega’s. Van Academie van de Stad en van het werk dat ik vijf jaar met veel passie heb gedaan. De plek waar ik bijna 10.000 uur van mijn leven heb doorgebracht. Over het afscheid kan ik nog een heel verhaal schrijven, maar ik houd het nu kort. Het was geweldig en overweldigend. Ik wist direct twee dingen: dat het precies het juiste moment was én dat ik het ontzettend zou gaan missen. Tegelijkertijd.

Ten tweede moest ik inpakken voor ons avontuur. Ook een grote opgave. Wat neem je mee als je bijna een half jaar weggaat? ‘Je kunt alles daar kopen, alleen je paspoort en pinpas zijn belangrijk!’ was een veelvoorkomend goedbedoeld advies. Maar…mijn lievelingstruien? Lievelingsschoenen? Lievelingsalles? Bijna alles ging in vuilniszakken in mijn berging, behalve de 22,4 kg die ik in mijn koffer wist te proppen (23 kg was toegestaan).

Maar naast die twee dingen heb ik niet zoveel voorbereid. We hadden geen huis, geen vastomlijnd plan. We wisten dat Mischa zou gaan studeren en onderzoek zou gaan doen. We hadden een enkele vlucht geboekt, en een AirBnB voor de eerste tien dagen. Dat was het. En toen gingen we, op een zondagmiddag. Zenuwachtig en enthousiast. Na anderhalf uur vliegen waren we er, in ons nieuwe leventje. Stralend zonnig weer ontving ons als een warme deken. We wisten wel beter, natuurlijk.

De eerste week bestond vooral uit het zoeken van een huis. We kwamen er snel achter dat we een voorkeur hadden voor Glasgow Zuid of West. We reisden de hele stad af voor alle bezichtigingen en kregen zo al snel een redelijk beeld van alles. Op donderdagavond laat keek ik nog snel op Gumtree (een soort Marktplaats +) en zag ik ons huis staan. In Zuid, alles inclusief. Op zaterdag gingen we er kijken, op zondag woonden we er.

In de tweede week kochten we nog wat spulletjes (planten) om ons nieuwe huis op te leuken en leerden we onze nieuwe wijk kennen. Wandelen door het mooie Queenspark aan het einde van de straat, alle koffie- en lunchtentjes testen, pilates aan de overkant. Dat soort dingen. We huurden een auto, brachten een bezoekje aan onze vrienden Valerie en Shady in Dundee en reden daarna naar de Braemar Gathering: de grootste Highland Games van Schotland waaraan Queen Elizabeth traditiegetrouw elk jaar ook een bezoekje brengt. We kregen een gek gevoel van trots door de twaalf aanwezige doedelzakorkesten. Door de vrouwen en mannen, jong en oud, die in vol tenue de velden over paradeerden. Door de enorme mannen die boomstammen gooiden. En ook door de wegen waarop we reden, kronkelende wegen in de Highlands, met na elke bocht een nieuw sprookjesachtig landschap. Wij wonen hier nu, wij zijn hier onderdeel van!

Maar in de derde week begon er een soort besef tot ons door te dringen: dit is geen ellenlange vakantie. We zijn hier met een doel! Toch? We moeten toch iets bereiken, iets bijdragen aan de wereld in plaats van alleen maar geld te laten rollen? Het was moeilijk. Heimwee kwam ineens ook om de hoek kijken. Een gevoel dat ik nooit eerder heb gehad. Misschien speelt het mee dat ik nooit langer dan twee weken van huis ben geweest. Maar ik had het niet verwacht. Ik ben hier met mijn lievelingspersoon, dat is toch genoeg? Blijkbaar niet. Ik miste de structuur van mijn fulltime baan. Het voldane gevoel op vrijdagmiddag: ‘het is weekend en ik heb heb het verdiend’. Het schattige Utrecht, waar ik alles ken en niet te allen tijde het gevaar loop aangereden te worden door auto’s omdat fietsen daar wél normaal is. Mijn huisje. Mijn vrienden, familie. Mijn leven. Het begon te knagen: waarom ben ik hier eigenlijk?

‘We zijn dit samen aangegaan, ik ga niet opgeven’, dacht ik. Maar wat als ik hier niet kan vinden wat ik zoek? Mijn droomtoekomst, mezelf? Is er eigenlijk wel eens iemand weggegaan, op reis, verhuisd naar een ander land om zichzelf vervolgens kwijt te raken? Ik hoor eigenlijk alleen de ‘Het was fantastisch, ik heb mezelf gevonden. Moet je ook eens doen zolang het nog kan!’-verhalen. Ik voel(de) erg de druk om er iets van te maken. Maar het voelde alsof ik een stap terug had gezet en daardoor vergat wat ik allemaal kan. Ik bedacht dat ik alleen goed kan koken als het om een meergangenmenu gaat. Ik moet met verschillende gerechten bezig zijn. Om en om bereiden, tegelijkertijd, maakt niet uit. Alleen dan krijg ik ook het toetje voor elkaar, het creatieve kopstuk op het menu. Als een gedicht, snel even geschreven in de trein of midden in de nacht. Anders weet ik niet hoe ik moet koken en is niets echt lekker. Wel echt figuurlijk trouwens; Mischa en ik koken samen heerlijk.

Ik besloot een baantje te zoeken. Het zou vast al iets helpen om iets te doen. Dat baantje vond ik niet op internet, LinkedIn of Instagram. Geen reacties, niks. Dat leverde ook weer frustratie op. Tot Mischa me meesleepte, de straat in. Met geprinte CV’s de deuren langs. De eigenaar van het vijfde cafeetje waar we het probeerden stuurde me een uur nadat ik langskwam een Whatsappje. Of ik morgen kon komen voor mijn proefdienst. Sindsdien werk ik er, op dinsdag, donderdag en vrijdag, nu tweeënhalve week. Het is leuk, ik praat zelfs al een woordje Schots. Ik ontmoet mensen, ben lekker bezig en verdien een (klein) zakcentje.

Ook kocht ik een schriftje, met daarop een clichématige quote: ‘Celebrate every tiny victory’. Ik gebruik het om doelen in op te schrijven, ideeën en een planning voor elke week. Wat wil ik met mijn eigen bedrijfje bereiken, hoe ga ik dat doen? Wanneer wat? Het helpt, ik heb structuur blijkbaar echt nodig. Weet ik dat ook gelijk. En dus heb ik eindelijk mijn eerste gedichten geschreven, mijn eerste foto’s bewerkt. En nu dit verhaal. Maar misschien een van de belangrijkste doelen uit mijn schrift: accepteren dat ik niet altijd iets hoef te presteren. Ik ben niet anders gewend. Op school, studie, werk moet je wel. Ik heb dit doel nog niet bereikt, nog lang niet. Maar het opschrijven is een eerste stap.

Intussen hebben we het ook heel leuk. We genieten van ons huisje en van Glasgow. Er zijn prachtige musea, veel hippe koffietenten en gezellige pubs met livemuziek. Je kunt de trein nemen naar Loch Lomond of andere natuurwonderen. De herfst is begonnen en de bomen beginnen te kleuren. De zon schijnt vaker dan we hadden verwacht. En we zijn er voor elkaar, elke dag.

Dit weekend gaan we naar Edinburgh. En binnenkort komt ons eerste bezoek. Dan kunnen we lekker alles laten zien.

Ons nieuwe tijdelijke thuis.

Previous Post Next Post