Er staat een tafel in het midden van de kamer. Ik ben een beetje teleurgesteld. Bij Judith thuis hoor je op de grond te eten, op het Perzisch tapijt. Ze legt uit dat ze moest studeren en daarom de tafel van het balkon naar binnen heeft gehaald. Snel haalt ze de olijven, chips, quacemole en kommen soep van tafel en zet ze op de grond.
We klagen een beetje over dat Niels er niet bij kon zijn door miscommunicatie. Maar wij zijn er wel en het is 3 januari. We hebben elkaar al een tijdje niet gezien en praten over de kerstvakantie en oud & nieuw. Judith vertelt dat ze de volgende dag met vriendinnen heeft afgesproken om 2018 te evalueren. Ze vraagt me of ik dat ook wil doen. Ik knik. Het was sowieso al een goed voornemen van me om meer stil te staan bij bijzondere dingen. Of juist bij alledaagse dingen.
‘Omschrijf 2018 in drie woorden’ luidt de eerste vraag. Of opdracht eigenlijk. Ik denk goed na. De woorden borrelen vrij snel boven.
Liefde. Spontaniteit. Thuis.
Allereerst denk ik aan Mischa. Openstaan voor nieuwe liefde…het heeft het leven nog veel beter gemaakt dan het was. We ontmoetten elkaar in oktober 2017, maar vanaf begin 2018 zijn we hard naar elkaar toegegroeid. Bijzonder hoe je in korte tijd zoveel van iemand kunt gaan houden. In een jaar dus. Er was een winterbarbecue. Er waren leuke huisgenoten (inmiddels ook vrienden). Er was het schaatsen op de Singel en drie maanden later het zwemmen in diezelfde Singel. Er was het alpaca’s knuffelen in Frankrijk. Het kerstmarkten bezoeken in Berlijn. En dan nog de eindeloze gesprekken en kooksessies. De feestjes. De experimentele dans. De films. De biertjes. De picknicks met port en kaas. Het vuurtjes maken. Het is teveel om op te noemen, al die mooie, leuke en gekke activiteiten. En de stiltes en de blikken, de fonkelende ogen, gaven alle andere momenten nog meer waarde.
2018 was ook een heel spontaan jaar. Het stond in het teken van dingen proberen. Festivals, uitgaan en de ontdekking van de stille disco. En ook gekke zangcursussen bij Parnassos, waar ik Niels en Judith ontmoette. Diezelfde Judith als waarmee ik nu op het tapijt het jaar evalueer. We maakten allebei dus nieuwe vrienden. En niet vrienden die je af en toe ziet en waar het wat meer aan de oppervlakte blijft. Nee, echte vrienden. Waarmee je gekke spontane dingen doet en waarmee je diepzinnige gesprekken voert. Ik volgde een cursus modejournalistiek. Want vroeger wilde ik moderedacteur worden. Nu niet meer. Ik kwam erachter dat ik moet lachen van praten over hoe een bepaalde kleur een trend is. En om ruit-op-ruit-op-ruitcombinaties. Dan was er ook nog de Strong Viking Run. Waar ik echt voor zou gaan trainen. Maar het hete voorjaar gooide roet in het eten. Niemand sport bij 30 graden. Toch? Dus één keer een rondje van vier en één keer een rondje van vijf kilometer was het resultaat. En dan op de dag zelf 15 kilometer eruit persen. Met obstakels en enge glijbanen. Gelukt! En dat in maar 3,5 uur.
Naast al die drukte was het ook het jaar waarin ik me eindelijk weer thuis voelde. In februari vond ik een paleis met mijn beste vriendin Inge. In mijn studio had ik het tien maanden uitgehouden. Toen was er teveel kou, teveel schimmel en teveel eenzaamheid. Wat een geluk! Een grote woonkamer, allebei een mooie slaapkamer. Een keuken waar je alles in kwijt kan en waar je baksels kan maken en van elkaars risotto kunt snoepen. Maar dat gebouw is niet het belangrijkst. Maar wel: dat het niet geeft als we even langs elkaar heen leven. De volgende dag staat er misschien weer een bordje klaar. Of is de was ineens opgehangen. Of brengen we uren in pyjama door. Of drinken we wijn, uit Rioja uiteraard. Thuis is ook Mischa’s kamer. Met de planten en de kaarsen. En eigenlijk alleen het bed om op te zitten. Of in de gekke kleine keuken. Maar thuis is vooral samen zijn. Elkaar accepteren. En dat het nog mooier is om jezelf te zijn als de ander er is.
Judith kijkt me aan. Ik had eigenlijk maar één vraag nodig om het hele jaar te evalueren. Of in elk geval, de grootste hoogtepunten van het jaar. Want er waren ook mooie vakanties en er waren hele fijne dagen met vrienden en familie. En dat niet alleen. Er waren ook moeilijkheden. Angsten, onzekerheden, nachtmerries. En ik moest opnieuw mijn plekje vinden op werk. Maar die dingen kregen nooit de overhand.
Judith vindt het mooi en vertelt over haar jaar. En we denken dat 2019 vast ook mooi wordt en weten dat we allebei nieuwe uitdagingen aan zullen gaan. Ik denk dat we dit moment niet snel vergeten. We besluiten allebei wat meer te schrijven en dichten. Want we beseffen dat je nog meer geniet van momenten als je er af en toe bij stilstaat. Als je nadenkt wat het ongeveer voor je betekent. Deze avond is daar een voorbeeld van. Benodigdheden: een tapijt, een goede vriendin, het vermogen om de kleermakerszit aan te nemen. Voilà.
