Zes weken lijkt mijn interval te zijn. De tijd vliegt bijna net zo snel voorbij als de sprookjeslandschappen vanuit de trein. Wat is er veel, maar tegelijk ook weinig gebeurd. Wil je weten of we al compleet zijn weggeregend? Hoe het gaat met mijn doelenboekje? Of ik al een volleerd barista ben? Lees dan maar verder :).
Vlak nadat ik mijn vorige update schreef, zijn we een weekendje naar Edinburgh gegaan (6 en 7 oktober). Als je goed zoekt, kun je een enkeltje voor vijf GBP vinden. Ik zoek vaak goed, dus ik vond het. Glasgow en Edinburgh zijn erg verschillend. Als je in de ene stad woont, vind je de andere minder ‘goed’. Zelfs wij merkten het al een beetje. We betrapten onszelf op opmerkingen als ‘mooi, maar meer voor vakantie’, ‘zo gepolijst’, en ‘Glasgow is origineler’. Niettemin hadden we een topweekend. We dronken veel lekkere koffie, gingen naar de kleinste pub van Schotland (The Wee Pub, er pasten 20 mensen in en er was één tap: Guiness) waar een open mic-avond was. We bezochten Edinburgh Castle, beklommen Artur’s Seat en waaiden er bijna vanaf. En misschien wel het fijnst: in de trein terug hadden we echt het gevoel dat we weer naar huis gingen.
Twee weken later kwam dan eindelijk ons eerste bezoek. We hadden er enorm naar uitgekeken. Twee maanden zonder familie en vrienden viel ons allebei zwaarder dan verwacht. De ouders van Mischa kwamen aan op zaterdag. We lieten onze eigen buurt in de Southside zien en gingen ’s avonds luxe uit eten. Op zondag hadden we een verrassing voor ze, ter ere van hun 40-jarig huwelijk: we namen de West Highland Line. De trein rijdt tussen Glasgow en Mallaig en het is een van de mooiste treinreizen van de wereld. We zaten er vijf en een half uur in en al die tijd hebben we met open mond naar buiten zitten kijken. De meren, de Highlands met ruige lege velden en bergen en de zee. En dat alles met de zon op de prachtige herfstkleuren. We sliepen in een gezellig Guesthouse in Mallaig. De volgende dag deden we nog een hike, maakten we een boottochtje (zeehonden gezien!) en aten we fish & chips. En toen weer de trein terug. Op woensdag vertrokken ze weer, nadat we nog in anderhalve dag delen van de stad hadden laten zien.
Het was op zich lekker om weer met zijn tweetjes te zijn, maar we hadden allebei ook juist heimwee van gekregen. Misschien omdat we van een stukje thuis konden proeven en we er daarna weer alleen voor stonden. Dat klinkt een beetje zwaarmoedig, maar ergens voelt het wel zo. In Utrecht kwamen mijn dagen bijna automatisch vol te zitten, was het een constant ritme van werk, hobby’s en vrienden zien. Hier moet ik -en Mischa ook- elke week opnieuw vormgeven. Het samen zijn, samenwonen gaat vanzelf, maar verder bijna niets.
Om de dagen vorm te geven gebruik ik een boekje, zoals ik vorige keer al schreef. Elke week schrijf ik op wat mijn doelen zijn, maak ik per dag een planning en aan het eind van de week evalueer ik. Er staan altijd meer positieve dan negatieve punten bij de evaluatie. Ik merk dat ik mezelf positief moet stimuleren en probeer stil te staan bij kleine succesjes. Het beter leren kennen van de stad en omgeving, het praatje met de man waar ik voor mijn werk broodjes ga halen en het maken van mooie foto’s horen daar dus bij.
‘Mooiere koffievormpjes maken’, dat was ook een keer een van mijn doelen. Ja, dat is nu mijn kleurrijke loopbaan: koffie zetten. Ik doe het nu alweer negen weken, drie dagen per week. Ik kijk veel YouTube-fimpjes, want op mijn werk leren ze het me niet. En het helpt, mijn koffies zien er best prima uit, met hartjes, bloemen of een combinatie van die twee erop. Of met abstracte kunst (dat zeg ik altijd tegen de klant als het mislukt is). Het werken is op zich leuk, maar wel zwaar. Mijn shifts duren zeven of acht uur en ik ben het gewoon niet gewend om zo lang te staan en rond te lopen. Het is niet alleen koffiezetten namelijk, we serveren ‘all day breakfast & brunch’. Het eten bereiden doet een chef, we zijn altijd met zijn tweeën. Ik doe al het andere. Als alle zes (ja, zo weinig) tafeltjes bezet zijn is het een gekkenhuis. Iedereen wil ook altijd tegelijk bestellen, tegelijk betalen, tegelijk koffie na het eten. Ik heb maar één koffiemachine en twee handen en de chef heeft maar vier kookpitjes. En in de vaatwasser passen drie kopjes en borden tegelijk. Dat duurt dus lang. Plus we staan ongeveer boven op elkaar, zo klein is het keukentje, en iedereen kijkt mee. Als klanten dan ongeduldig zijn of me de hele tijd roepen, kan ik mijn humeur (bijna) niet controleren. Gelukkig zijn er ook vaak lieve mensen, die met me kletsen en fooi geven. En ik heb er een aantal meisjes ontmoet waarmee ik af en toe wat ga drinken, of ergens in een cafeetje mee ga laptoppen. Ook heb ik veel meer respect voor mensen in de horeca gekregen en evenzoveel waardering voor mijn eigen vak: communicatie. Je hersenen laten werken en kunnen zitten wanneer je wil: ik kan niet wachten!
Na het vertrek van Mischa’s ouders hebben we tegen de heimwee maar gelijk het volgende weekend een tripje gemaakt samen. Dat helpt altijd het best: lekker eropuit met zijn tweetjes. We namen de trein en de ferry naar Isle of Arran, een prachtig eiland aan de Westkust. We beklommen Goatfell in vijf uur en zagen wederom adembenemend mooie natuur.
Het weekend daarna kwamen Valerie en Shady langs, onze vrienden en ‘buren’ uit Dundee. Ze reden ons naar Callander, waar we Beinn Each beklommen. Heel mooi! Op de top trok alleen alles dicht, hadden we geen uitzicht meer en legden we de hele weg terug in de regen af. Daarover gesproken: dat is de enige keer dat we echt doorweekt waren! Natuurlijk, het regent wel vaker, maar doordeweeks zijn we op die momenten toch thuis of aan het werk. En vaak regent het ’s nachts. De weekenden zijn tot nu toe wonderbaarlijk mooi geweest. En dus zijn we elk weekend buiten. Maar de hike met Valerie en Shady bewees: ook in de regen is het mooi en kunnen we het aan. Dus waar hebben we het over.
Het weekend dáárna, vorig weekend was dat, kwamen onze eerste Nederlandse vrienden langs: Shannen en Yannick. We hadden een heerlijk weekend, met struinen door West End (het hipste gedeelte van Glasgow), een zonnige wandeling in New Lanark, veel lekker eten, drankjes en livemuziek.
Misschien heb je het al begrepen, maar ik heb een nieuwe hobby (Mischa had hem al): hiken. Gisteren hebben we alweer onze zevende hike gedaan, vanaf Luss naast Loch Lomond. We beklommen Beinn Dubh, een prachtige heuvel met uitzicht op de sneeuwbergen in de Highlands. Het is zo ontspannen om urenlang te wandelen en een fysieke uitdaging aan te gaan, je hoofd leeg te maken en de Schotse natuur te leren kennen.
Ik zeg in de introductie dat er ook weinig is gebeurd. Ik bedoel daarmee dat er dagen voorbij gaan waarop ik alleen boodschappen doe en hikes zoek. En dan is de dag ineens alweer om. Of ik struin door de stad en ‘test’ koffietentjes en wat winkeltjes: weer een dag voorbij. Ik heb nog niet veel gedichten geschreven, niet veel ZZP-opdrachten gedaan. Ik kan dat steeds wat meer accepteren. Dit is mijn pauze. Ik ben er door hier te zijn al achter hoe erg ik het waardeer dat ik weer een uitdagende baan kan beoefenen (morgen heb ik mijn eerste sollicitatie via Skype!) als ik terug ben. En ik ben zo langzamerhand een Schotland-expert aan het worden.
Dat is allemaal ook wat waard, toch?