Vol goede moed begon het klimmen,
begroet door de felle zon
Ze konden alles aan daar
want ze waren met elkaar
Er waren hutjes om te schuilen
voor de ergste regenbuien
Er waren paadjes die afbogen
van de gebaande weg
Ze waren zo bevlogen
en vol energie gegaan
En dus konden ze etappe 1
met gemak en lust doorstaan
Maar terwijl de heuvel steiler werd
dachten ze terug aan de vallei
De ijle lucht nam soms hun adem
en ze misten kameraden
De eens zo duidelijke top
was ineens niet meer dichtbij
Door mistige wolken en regendruppels
vergisten ze zich soms
Dan kwamen ze niks en niemand tegen
en voelden zich verdwaald
Het uren lopen zonder doel
had dan niet zoveel uitgehaald
Er waren ook zonnige etappes
en de knappe uitzichten
deed ze soms zwichten voor de berg
Tijdens een lange wandeling
of overnachting in de hut
uitgeput van inspanning
haalden ze opgelucht adem
Soms praatten ze urenlang
En als het meisje zachtjes huilde
hield de jongen zich in bedwang
Toen het meisje en de jongen
uiteindelijk de top weer zagen,
zijn ze even stil gaan staan
Soms voelden ze zich verslagen
of wilden elkaar te graag behagen,
maar in het zachte ochtendlicht
begon ineens ook iets te dagen:
ze zagen de berg niet meer
als iets om op te knokken,
maar iets dat ze bedwongen
Ze zagen in de richels en het struikelen
gedenkwaardig grote groeisprongen
En de onbekende wegen
in de regen en de storm
En de warme diepe gesprekken
boeiden hen enorm
Ze keken naar de verte, ver omlaag
Ze staarden, ogen glimmend
Vochtig ontroerd, groen en blauw
En hoewel de afstand groot was,
was de vallei helemaal niet vaag
Hij schitterde en scheen
en lag er prachtig bij
Hand in hand stonden ze, onbevreesd
Eén blik en ze wisten meteen,
de berg was machtig
maar ze voelden zich krachtig
en de klim is goed geweest
